۳ عامل کلیدی در موفقیت ایران در هوافضا

تا پیش از دهه ۸۰، ایران عملا حضور چشمگیری در عرصه هوافضا نداشت. فعالیت‌های پراکنده و محدود در این حوزه، بیشتر در حد پژوهش‌های اولیه بود. درواقع آن‌ فعالیت‌ها در سطحی نبود که بتوان از آن به‌عنوان «صنعت هوافضا» یاد کرد. نقطه عطف این مسیر را می‌توان سال ۱۳۸۶ دانست‌؛ زمانی که نخستین سفینه ایرانی در روز۲۲بهمن به فضا پرتاب شد. این رویداد، نقطه اعلام رسمی حضور ایران درعرصه‌ای بود که پیش‌تر تنها در انحصار قدرت‌های بزرگ جهانی قرار داشت. توان موشکی نیز ریشه در سال‌های جنگ دارد. تلاش‌های دوران دفاع‌مقدس برای توسعه موشک به‌دلیل محدودیت‌ها به نتیجه نرسید اما پس از جنگ، نخستین محصولات موشکی وارد میدان عملیاتی شدند و در نبردهای منطقه‌ای توانمندی خود را نشان دادند. این موفقیت‌ها مسیر توسعه موشک‌های دوربرد و فناوری‌های بومی را هموار کرد.درهمین حال کشوردرحوزه پهپادها و هواپیماهای بدون سرنشین نیز پیشرفت چشمگیری داشته و با تکیه بر توان داخلی توانسته نمونه‌های متنوعی، از پهپادهای شناسایی تا رزمی با برد بالا را طراحی و تولید کند.رمز موفقیت ایران دراین مسیر رامی‌توان در چند عامل کلیدی جست‌وجو کرد. نخست، وحدت فرماندهی و انسجام مدیریتی که مانع از پراکندگی تصمیم‌گیری‌ها شد. دوم، حضور نیروهای متخصص و باانگیزه که با وجود محدودیت‌ها و تحریم‌ها، پروژه‌ها را متوقف نکردند و سوم، تبدیل نگاه دفاعی به نگاه فناورانه‌؛ یعنی درک این نکته که دستیابی به فناوری‌های پیشرفته نظامی می‌تواند زمینه‌ساز توسعه درسایرحوزه‌های علمی وصنعتی نیز باشد.موفقیت ایران درعرصه هوافضا و فناوری‌های موشکی تنها یک پیشرفت نظامی نیست‌، بلکه نمادی از توان فنی، خودباوری و عزم ملی است؛ تجربه‌ای که نشان می‌دهد اگر اراده‌ای هماهنگ و مدیریتی منسجم در کار باشد حتی در سخت‌ترین شرایط تحریم و فشار، می‌توان مسیر رشد را یافت.